Dag 24, 30 dec. Puno – Yucay (bij Cusco)

Omdat het morgen hier 6 uur later oud en nieuw is, willen wij al vast: Mark en Sander, onze moeders, onze broers en schoonzussen, familie, vrienden en bekenden een heel gezond en gelukkig 2012 wensen. Ook voor al diegenen die één of meerdere reacties hebben gegeven op ons reisverslag, het is best veel werk na een lange dag om nog een verhaaltje te schrijven en op het (soms heel trage of niet werkende) internet te plaatsen. Al die leuke reacties is voor ons een goede stimulans om elke dag dit op te pakken, hartelijk dank en ook voor jullie een heel gezond en gelukkig 2012.

Het was weer een prachtige dag, werd wel iets langer dan voorzien. We waren 21:15 in het hotel.
Eerst zijn we met een boot naar één van de rieteilanden in het Titicacameer gegaan. De voorouders zijn eeuwen geleden gevlucht voor de oprukkende Inca’s, het was onderwerpen of vluchten, daarna konden ze niet terug omdat de Spanjaarden de gebieden gingen overheersen. Het is nu nog een stimulans om te blijven omdat men geen belasting hoeft te betalen. Het is de vraag of dit toekomstige generaties motiveert om zo’n primitief en hard werkend bestaan te willen leiden. Men moet elke maand ongeveer een 40-50 cm dik pakket aan nieuw riet op de eilanden leggen, anders komt het onder water te staan. Als je er op loopt, zakt je voet ook zo’n 10 cm omlaag. Men vangt ’s avonds vis om ’s ochtends te verkopen. Ook wordt er op allerlei vogels gejaagd. Het toerisme van de laatste 30 jaar biedt een gemakkelijker inkomstenbron.
Op het eiland waar wij waren leven 7 gezinnen. Totaal zijn er ongeveer 67 eilanden waar 2000 mensen op leven. Een eiland wordt minstens met 10 ankers vastgelegd, men is als de dood om af te drijven naar Bolivia (geen paspoort, meer armoede, politiek). Men vertelde ook dat als twee eilanden ruzie met elkaar krijgen dan komt er niet een rechter aan te pas, maar dan licht één van de twee de ankers en gaat ergens anders liggen. Het is wat moeilijker als op één eiland bv twee broers met elkaar ruzie krijgen. Dan kan men het huis oppakken (is ook nodig om er riet onder te leggen) en met de rug naar de ander plaatsen. Geeft dat nog niet de oplossing dan kan men ook nog het eiland doorzagen, zodat er twee eilanden ontstaan. We hebben ruim 20 jaar geleden een zeer boeiend artikel over deze eilanden gelezen in het Beste, het was fantastisch (en we hadden het niet kunnen voorspellen) dat we het ook zelf zouden zien. Het was een geweldige ervaring.

Toen op pad. Onderweg hebben we bij Sillustani de speciale graven bezocht die de stam voor de leiders maakte voordat de Inca’s dit gebied bezetten. Het zijn enorme cilinders die naar boven toe wijder worden.
Ze zijn boven op een heuvel gebouwd met uitzicht op een prachtig meer. Het was een hele klim, maar de moeite waard. Op de parkeerplaats heeft Hans nog aan de motor gewerkt en toen op weg naar Cusco. In de meest drukke stad Juliaca, gaf onze auto het op. Het bleek dat het “nieuwe” benzine filter dicht was gaan zitten (bij slechts 12.000 km, waar je in NL wel meer dan 100.000 km mee kan doen). Dit geeft wel een beeld van de kwaliteit van de benzine die men hier heeft. Een nieuw filter geïnstalleerd met één van de technische teams die inmiddels ook was gearriveerd en de auto liep weer. Wel fijn dat we zelf veel reserveonderdelen mee hebben genomen.
Het laatste stuk in het donker rijden was geen lolletje: weinig strepen op de weg en tegenliggers met groot licht, honden die oversteken en veel drempels in de dorpen. Gelukkig kon Hans aanklampen bij 6 Volvo's.
Ons hotel is weer prachtig, een oud klooster verbouwd tot een soort Mexicaanse haciënda en prima eten. Slechts op 2500 meter hoogte, dus veel aangenamer.
Nu snel naar bed, morgen vroeg op voor een bezoek (met bussen en trein) aan Machu Picchu!