Dag 22, 28 dec. Arica – La Paz

Het was een rampdag, maar we hebben uiteindelijk wel ons hotel bereikt – en rampdagen onthoud je het best en kun je verhalen op lange donkere winteravonden….
De rit naar de grens verliep de eerste 160 km vlekkeloos, we stegen als heel snel tot 3500 meter. Helaas begon toen 30 km bouwwerkzaamheden. En ondanks dat ze de weg voor ons vrij hadden gemaakt was het wel een zand/ gravel-noodweg met heel veel kuilen, modder en diepe plassen. En ons autootje had het zwaar. Veel in de 2de versnelling moeten rijden maar ook stukken in de eerste versnelling. Het hoogste punt ligt op 4700 meter en daar is de lucht veel ijler, zodat wij, maar ook de auto 40% minder zuurstof inademen. De verhouding benzine en zuurstof gaat dan helemaal scheef en vooral op lage toeren geeft dat veel problemen, ook kracht raak je kwijt. Dat geldt voor alle Volvo’s.
De grens verliep goed, alleen wilden ze aan de Boliviaanse kant geld voor de autobaan hebben en dat hadden we niet.
Dan sta je voor de laatste slagboom, maar die gaat niet open voordat ze geld hebben gezien. Gelukkig konden we bij een Boliviaans vrouwtje (tegen woeker koers) Chileens geld wisselen, dat hebben we toch niet meer nodig. De omgeving was prachtig, geweldige bergen, vele met sneeuw bedekt. We reden zelfs af en toe door weiden met sneeuw en meertjes. Veel lama’s (Guanaco's, Alpaca's en Vicuna's) gezien, hele kudden. Waarschijnlijk worden die door boeren gehouden voor de wol.
Jaap had regelmatig problemen met de motor – geen vermogen, wij zouden dat later ook krijgen.
La Paz was een chaos, we kwamen al snel in een enorme file en midden in de file wilde de auto niet meer verder. Op dat moment vroeg Jaap of we hem wilden trekken, want zijn auto begaf het ook. Gelukkig wilde team 82 ons slepen. Jennie had nog nooit een andere auto gesleept en deed het heel goed. Een dik compliment voor haar. Toen team 82 voor ons stond, sloeg de motor van Jaap en Magda weer aan en konden ze op eigen kracht verder. Op een stuk waar we weer goed konden rijden sloeg de motor weer aan. Dus weer met Jaap en Magda en Team 82 verder. Toen kwamen we in een volgende file, met twee voeten rem en gas bedienen, ging een hele tijd goed. Helaas bleek de kaart om bij de parkeergarage te komen fout en moesten we opnieuw een steile helling op. Halverwege wilde de auto niet verder. Dan blokkeer je wel een tweebaans eenrichtingsweg, maar daar moet je je dus helemaal niets van aantrekken. Jaap en Magda stopten iets achter ons (ook hun motor weigerde). 2 agenten hielpen hun een zijstraat in en konden ze gelukkig weer starten en naar de parkeergarage.Hans is gaan sleutelen, maar ja, weinig hielp. Gelukkig kwam de pendelbus van het hotel langszij die aanbood ons te slepen naar de parkeergarage. De chauffeur durfde onze sleepkabel niet te gebruiken. Hij had een lang touw. 3 keer knapte het touw. Chauffeur uit de bus en snel opnieuw vastknopen. En dat midden op de vierbaansweg waar we opdraaiden. Verstand op nul en vastknopen. Alle andere weggebruikers gingen zonder toeteren er netjes langs. Op de helling naar de 2e verdieping heeft hij toch maar onze sleepkabel aangelegd en ons op de 2e neergezet. Wat een service. Buiten stond iemand van de reisorganisatie ons op te wachten. Een erg zieke deelneemster werd in een taxi gezet naar het hotel. We zijn maar gaan lopen. Het zijn maar een paar blokken. Zo waren we om 21:30 in het hotel.
aan de receptie stonden 5 man personeel lekker met papieren te schuiven en niet te helpen. Hans werd zo boos dat hij op de balie sloeg en in het Nederlands hun de les aan het lezen was: ze waren ineens poeslief en we werden door 3 man geholpen.
Morgen heel vroeg op om voor de file weg te zijn, ik denk dat met wat nieuwe bougies en evt. een sterkere bobine we wel weg kunnen komen, als we maar kunnen rijden en niet in files terechtkomen. Gelukkig is de klok hier 1 uur naar voren (dus nu 5 uur voor NL).
Aan de scheve benzine-lucht verhouding is hier helaas niets te doen. Gelukkig hebben we twee sterke ventilatoren gemonteerd en is de auto nooit te warm geworden, anders had de koppakking er ook uit gelegen.
Tot nu toe hebben we geen last van hoogteziekte, we hebben één meisje gezien die er wel last van had, maar volgens de arts zou dat ook wel goed komen.
We zitten in een prachtig hotel (Radisson) en het diner was prima (hotel uit, 2x links, straat oversteken naar hotel-restaurant).
Al met al een enerverende dag, ik denk dat we morgen een stuk gelukkiger zijn als we bij het Titicacameer zijn. Voor het thuisfront: maak je niet naar, velen hebben dezelfde problemen en we hebben een geweldig technisch team die er ons allemaal doorheen zullen slepen.