Dag 12, 18 dec. Puerto Natales – El Calafate

Toen we terugkwamen gisteravond van het feest/ eten in het stadscentrum, zag Jaap dat het linkervoorwiel scheef stond. Gelukkig dat hij het zag, want het bleek dat de bovenste draagarm bij het scharnier naar de voorwielophanging afgescheurd was. Er had al rijdend ook wel iets heel naars kunnen gebeuren. Het Technisch Team zou er de volgende dag om 7:00 uur meteen naar kijken. Ze hebben het weer aan elkaar kunnen lassen en hebben er een normale schokdemper ingezet ipv de stugge rallyschokdemper Bilstein die ik erin had gezet. Geweldig werk van het technisch team die met een generator en een lasapparaat dit voor elkaar kreeg, onze dank is groot!. We gingen wel met z’n drieën (Jaap, Magda, Fred en Lieset waren heel solidair bij ons gebleven!) pas om 10:30 op pad. Omdat we de laatste waren, hadden we wel een technisch team achter ons aanrijden. De grensovergang ging zeer soepel, we waren er in 10 minuten doorheen. De grens was aan de Chileense kant letterlijk op slot. Toen we erdoor gingen moest eerst het slot van de grens worden gehaald, wel een bijzondere ervaring. Gelukkig was de afstand maar 350 km. Maar ook een gravelweg van 65km, kon het laswerk meteen getest worden… Dat bleek spoedig, de gravelweg was verschrikkelijk slecht, maar de ophanging bleef gelukkig oké! We konden ook nog een uitstapje doen naar de grootste gletsjer van Zuid-Amerika, de Perito Moreno gletsjer. Het was wel zo’n 100km heen en 100km terug. We waren rond 16:30 bij het hotel en zijn toch maar op pad gegaan. Gelukkig bleek het witte weggetje op de kaart (wat vaak gravel betekend) een prima geasfalteerde weg te zijn. We waren zelfs om 20:00 weer terug, precies op tijd voor de aanvang van het eten. Wat een spectaculair gezicht was de gletsjer. Eigenlijk nauwelijks onder woorden te brengen, Vanuit verschillende kanten stromen uit een enorm bergmassief enorme massa’s ijs/ sneeuw omlaag om te eindigen in een enorm front van enkele kilometers en 77 meter hoog. Ook het blauwe, violette licht wat uit de spelonken schijnt geeft een fantastische indruk. Het was een geweldige ervaring.
Het diner was een een houten gebouw aan het begin van het dorp. De auto's moesten daar ook gestald worden omdat bij het hotel geen plaats was. Binnen was het een allegaartje van tafels, stoelen, servies en bestek. Achter de bar was een grote ingebouwde barbecue-haard. Achter glas werden schapen geroosterd zoals op de camping. Helaas begonnen ze pas om 22.00 uur salades op een tafel te zetten. De stormloop van hongerige mensen kun je je voorstellen. Het vlees werd in schalen op tafel gezet.