18 augustus 2014 Fairbanks

’s Ochtends na het ontbijt meteen de band opgehaald. Er was een plug ingezet, maar de band was nog volledig te redden. Fijn dat we weer 2 reservebanden hebben, vooral op de gravelwegen. Ook alle banden maar iets meer lucht gegeven. Om 8u30 gingen we met de shuttle het olieterrein op. Uiterlijk 24 uur van te voren moet je je opgeven met paspoortgegevens. Anders wordt je niet toegelaten op het terrein vanwege veiligheidsnormen. In de bus zaten ook de motorgroep: Nieuw Zeelanders en Duitsers, die van Anchorage naar Deadhorse waren gereden op huur motoren en straks weer naar Coldfoot vertrekken. En de Japanse motorrijder die we gisteren ingehaald hebben. Hij heeft een roze helm achterop voor zijn toekomstige vrouw die hij nog niet gevonden heeft. Er zijn meerdere olievelden en er zijn 11 oliemaatschappijen eigenaar van deze velden. BP voert de regie. Er zijn zo’n 4000 man aanwezig, allemaal in een vorm van op en af, 1 week op en 1 week af, 2 weken op en 2 weken af, etc. Vliegen is gratis voor deze mensen naar Anchorage en Fairbanks. Diverse putten en pomphuizen konden we van veraf zien. Ook de grootste boorinstallatie ter wereld staat er. Deze boor kan horizontaal naar een plek op 8 mile (ong. 12 km) boren. Hij is nog niet operationeel. Al het gas dat vrijkomt (en dat is veel) wordt weer terug in het veld gepompt, enerzijds om de druk op het veld te houden en anderzijds voor later, omdat er alleen maar een olieleiding naar Valdez loopt en niet een gasleiding. De gasleiding moet de komende jaren aangelegd gaan worden. Het olieveld moet nog zo’n 20 jaar meegaan, maar onze gids verwacht dat het dan nog wel 20 jaar verlengt wordt. Bij de start van het veld, leverde dit 1,5 miljoen vaten ruwe olie per dag, het is nu nog ¼ miljoen vaten olie per dag. Er zijn ook twee eilanden waar naar olie geboord wordt. De mensen kunnen met vliegtuigen aan- en afgevoerd worden. Het grote materieel wordt in de winter gebracht, door over de toendra een ijsweg aan te leggen met ijsblokken uit zee. De toendra wordt op die manier niet belast. Alle gebouwen zijn over de Dalton Highway of over zee aangevoerd en als de activiteiten stoppen moet alles weer weggehaald worden. Niets mag permanent gebouwd worden. De plaatselijke bevolking heeft bij de aanleg aanwijzingen gegeven waar ze wel en waar ze niet mochten komen. Onderweg zagen we een jonge vos, die zich oprolde om in de zon lekker te gaan slapen. Op een eiland in de baai is een ijsbeer gesignaleerd. We zien een witte vlek, maar of dat de beer is? Bij Prudhoe Bay mochten we uit de bus en naar de baai. Sommige gingen pootje baden in het (koude) water. We hebben het meest noordelijke puntje (dat normaal via de weg bereikbaar is) van Amerika bereikt!!! We mochten absoluut niet in de buurt komen van de olieleidingen, maar de gids/ chauffeur was zo aardig om de bus in elke gewenste richting te zetten en dan de dubbele deuren te openen, zodat iedereen die dat wilde foto’s kon maken in de deuropening. We waren zeer blij dat we dit uitstapje geregeld hadden, zodat we de Noordelijke IJszee ook konden zien. Ook waren we blij dat we een hotel hadden geregeld en niet waren gaan kamperen, de nacht was erg koud en in de tent hadden we absoluut veel kou geleden. De gids had alle tijd, waardoor we later terug kwamen dan gepland. Om iets na 10u30 vertrokken we weer uit Deadhorse. Omdat het maandag was, dachten we er minimaal 12 uur over te doen om terug te komen in Fairbanks. Uiteindelijk werd het ruim 10 uur, dus nog sneller dan de heenreis van 11 uur. We zagen 1 caribou, op de heenweg hadden we er een aantal gezien. Helaas ook deze keer meer dode (geweien) in Pick-up trucks van jagers, dan vrij in het wild. Het weer was stralend in de ochtend, maar hoe meer we landinwaarts kwamen hoe bewolkter het werd. De weg veranderde in modder en de auto ziet er niet uit. Wat hadden we gisteren een geluk met het stralende weer. In het begin van de middag zagen we de eerste Volvo’s (Frits en Henk-Jan: oftewel Sjors en Sjimmie). Ook zijn we gestopt bij Piet die een band compleet aan flarden had gereden. Totaal telden we zo’n 16 Volvo’s die de reis volledig of gedeeltelijk deden. In Coldfoot een vroeg avondeten en tanken. Iemand was hier in onze achterklepsticker van de Indiantrail geïnteresseerd en heeft die er af gehaald. Het is een papieren kopie van het schild dat thuis ligt, dus niet erg, wel kaal. Hans heeft nog Sushi gehaald bij de Japanner waar we eergisteren gegeten hadden. Terug bij het hotel in Fairbanks (21u00) werden we door de achtergebleven Volvo reisgenoten ingehaald als helden. We hebben het maar mooi gedaan, het was een mooie uitdaging en we hebben ons geen moment onveilig gevoeld.