29 juli 2014 Mazatlan

Na een rustig nachtje kwam dokter Margriet nog naar de patiënt kijken. Ze had ook bloedtesten laten doen in het lokale ziekenhuis om malaria uit te sluiten en dat was gelukkig ook niet gevonden. Dus alleen een hevige darminfectie. De antibiotica beginnen al te werken. Hans is naar de douane 800 meter van het hotel gegaan, maar daar kunnen ze de auto’s niet inklaren. We worden naar Puerto Vallarta gestuurd. Er was constant contact met de ambassade en die gaf aan dat we deze optie moesten gebruiken en dat ze anders ons niet zouden helpen als we zonder ingeklaarde auto’s bij de grens zouden komen te staan, met als risico – in het ergste geval – dat de auto’s in beslag genomen zouden worden. Er zat dus niets anders op en met de 10 niet ingeklaarde auto’s, Teuntje en Daan van de organisatie en 1 service-auto gauw vertrokken naar Puerto Vallarta. Voor half 5 moeten we er zijn. We dachten nog een uur extra te hebben vanwege volgende tijdzone, maar dat was helaas niet het geval. Prachtige route met veel groen, door de bergen en heel veel vlinders in allerlei kleuren. Het laatste stuk waren er veel wegwerkzaamheden en dus vertraging. Tot overmaat van ramp ook met 3 auto’s door het rood gereden en direct politie erbij. Teuntje heeft flink gepraat en ze gaven nooit een waarschuwing, maar zij kreeg een waarschuwing en we mochten weg. Dank Teuntje! Het kantoor was natuurlijk dicht. We waren veel te laat. Wel was er nog een dame die Teuntje te woord wilde staan. Ze dachten dat we naar Mazatlan waren gegaan en hadden het kantoor in Mazatlan al op de hoogte gesteld zodat we daar kunnen inklaren. Voor niets omgereden! Even gegeten en op weg naar Mazatlan. Onderweg reed Egbert nog bijna een ezel of paard aan dat op de weg liep. De Mexicaan die Egbert net inhaalde raakte het dier wel. Het dier bleef op zijn benen staan en liep verder. Hans en de auto’s na ons konden het dier gelukkig ook ontwijken. Iets verderop bij een benzinepomp allemaal staan natrillen van de schrik. Weer een bevestiging dat het beter is in dit soort landen niet met donker te rijden – maar ja, we konden niet anders. Een heftige regen- en onweersbui bij Tepic was beangstigend. De bliksem zagen we al tijden door de lucht klieven. Ook na de regenbui bleef de bliksem de omgeving verlichten. Prachtig gezicht. Om 1 uur ’s nachts kwamen we bij het hotel: een oud en vies hotel (al snel Sovjet hotel in de wandelgangen). Het staat wel op een prachtige plek aan de Pacific. De auto’s staan aan de drukke boulevard. Niet zeuren, ogen dicht en slapen. De jongens hebben het Spacecentre in Houston bekeken en zijn op weg naar Tucson. Nog een tocht van 1800 km. Morgen gaan we inklaren en 780 km. vreten. In Guaymas is het weer een uur vroeger dus hebben we een uur extra om te rijden.