21 augustus 2014 Anchorage
Door: Majohrie
Blijf op de hoogte en volg Majohrie
21 Augustus 2014 | Verenigde Staten, Anchorage
We hadden nog tijd om de auto verder uit te pakken en gereedschap op te bergen voor morgen als de auto op transport gaat. Met 12 man gaan we met de shuttle-bus naar het treinstation. Daar krijgen we op vertoon van de voucher de tickets. We mogen boven in de dubbeldekker-wagon. De trein bestaat uit 1 loc, 1 goederenwagon, 1 gewone passagierswagon en de dubbeldekker. Deze is echt bijna dubbel zo hoog als een gewone wagon. Een meisje geeft via een microfoon onderweg uitleg over de veiligheidsvoorschriften en vertelt over allerlei bezienswaardigheden waar we langskomen en de ontstaansgeschiedenis van Anchorage. Anchorage is een stad en borough in de Amerikaanse staat Alaska. De stad telt bijna 280.000 inwoners. Qua oppervlakte en inwonertal is het veruit de grootste stad van Alaska. Anchorage is echter niet de hoofdstad van Alaska, dat is Juneau. Anchorage werd gesticht in 1915 als hoofdkwartier van de Alaska Railroad. In 1964 richtte een zware aardbeving grote verwoestingen aan in de stad. Tegenwoordig is de stad deel van een groot industrieel gebied. De stad is tevens een belangrijk Amerikaans defensiecentrum. We komen langs een start/landingsstrip (grasveld) voor kleine vliegtuigjes die bij de aangrenzende huizen geparkeerd staan. De trein rijdt rustig door het landschap en stopt bij een paar kleine stationnetjes. Vanuit onze panoramawagon hebben we prachtig zicht op het fjord (Turnagain arm) en de vele gletsjers in de beide omringende bergketens. Een adelaar laat zich zien. Verder geen wildlife. Op een vlak stuk staan dode bomen. Bij de aardbeving van 1964 is het land opgedrukt en weer ingezakt. Het zoute zeewater kon toen binnenstromen en door het zoute water zijn de bomen dood gegaan. Het water van het fjord en van het gletsjermeer waar we later uitstappen, is troebel door het slib wat de gletsjers meenemen. De trein gaat bij een splitsing bij Portage links af en door 2 tunnels. De laatste tunnel: de Anton Anderson Memorial Tunnel, is één baan breed en voor zowel de trein als het autoverkeer. Eerst moeten de auto’s eruit voor wij erdoor mogen. We komen in Whittier en mogen een half uur het stadje in lopen. Whittier is aan the noordoostkust van het Kenai Peninsula, aan de westzijde van Prince William Sound. We hebben geluk want het is stralend weer en niet koud. Hier in Whittier kunnen de wolken vaak niet over de omringende bergen komen en storten zich leeg boven het dorp en de lagune waar vele boten liggen. Er staat een enorm gebouw dat bij de aardbeving van 1964 (9,3 op de schaal van Richter) zwaar beschadigd is en niet weer opgeknapt is. Het staat er troosteloos bij, jammer. Terug gaat het door de tunnel naar Portage waar passagiers opgepikt worden en de rechter aftakking brengt ons naar Spencer waar een bus ons naar het Spencer gletsjermeer brengt. Hier zijn 5 jonge mannen die ons in rafts naar de gletsjer roeien. Het meer is kalm en deze mogelijkheid komt niet vaak voor. We gaan langs ijsbergen en er wordt door een aantal meegeroeid. We mogen op een strandje uitstappen en de gletsjer oplopen. Maar niet te ver want er kunnen zwakke plekken in zitten. De gletsjer brokkelt natuurlijk af aan de rand van het meer en dat kan ieder moment gebeuren, dus de begeleiders zijn voorzichtig. Weer terug in de trein rijden we mee tot Portage en gaan daar met een motorcoach (een luxe touringcar) terug naar Anchorage. Dit gaat sneller. We vragen de chauffeuse of ze ons bij het hotel (in het zuiden van de stad) kan afzetten. Ze overlegt met de baas en zal eerst de andere passagiers bij het station (in noord-Anchorage) afzetten. Dan terug naar het zuiden. We zitten vlak bij het vliegveld waar zij de bus moet stallen! Wat een geluk. Ze werkt op de universiteit en rijdt in de vakantie of als 2e baan passagiers van treinstation naar treinstation. Ze onderzoekt Beluga-whales. Deze komen in het fjord om zilverzalm te eten. Met behulp van hun echo/radar peilingen kunnen ze er zwemmen, want ze zien niets in het troebele water. Ze heeft ons een paar keer op deze dieren gewezen, als er eentje opdook. De zalm gaat nu stroomopwaarts om eieren te werpen en bevruchten en dat lokt de Beluga’s. Ze heeft de hele weg allerlei informatie gegeven. In Anchorage liet ze de binnenstad nog zien en wees leuke restaurants en musea aan. Op weg naar het hotel wist ze de nodige eetgelegenheden aan te wijzen. Ze stapte met ons uit om de Volvo’s die er nog waren te fotograferen. Ze was diep onder de indruk. We zijn naar een Sushi-bar gereden en hadden een heerlijke afsluiting van de dag.